ആകാശക്കൊട്ടാരം. (കര്‍ണ്ണഭാരം 2 )

*



ഒരു മഴത്തുള്ളി മനുഷ്യന് കനിയണം എങ്കില്‍ അവര്‍ വിചാരിക്കണം. സൂര്യ ഭഗവാനെ ഒരു നോക്ക് കാണുവാന്‍ എങ്കിലും അവര്‍ മനസ്സുവക്കണം. അവര്‍ എല്ലായിടത്തുമുണ്ട്, അവര്‍ എല്ലാം കാണുന്നു, ഒളിഞ്ഞു നിന്നും തെളിഞ്ഞു നിന്നും, പ്രത്യക്ഷമായും അപ്പ്രത്യക്ഷമായും. അവര്‍ എല്ലാം അറിയുന്നവരാണ്. എവിടെയും എത്താന്‍ കഴിയുന്നവരാണ്.

ആകാശക്കൊട്ടയില്‍ മതിലുകളില്ല കൂടാരം കെട്ടി അവര്‍ വാഴുന്നു. എനിക്കെന്നും അതൊരു കൌതുകമാണ്. അവരെ നോക്കിയിരുന്നാല്‍ അവര്‍ നമുക്ക് പലതും വെളിപ്പെടുത്തുന്നതായി തോന്നും. നോസ്ട്രടാമാസിന്റെ ഓട്ടു പാത്രത്തിലെ വെള്ളം ഭാവിയെ കാണിക്കും എന്ന് കേട്ടിടുണ്ട്. അതുപോലെയാണ് അവര്‍ എനിക്ക്, എനിക്ക് വേണ്ടതെല്ലാം മനസിലാക്കി തരാന്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിയുന്നു. എല്ലാം കാണുന്നവരല്ലേ, എല്ലാം കേള്‍ക്കുന്നവരല്ലേ അതുകൊണ്ടാകാം അവര്‍ക്ക് ഈ ഒരു കഴിവ് സിദ്ധിച്ചിട്ടുള്ളത്.

മനുഷ്യ-ദൈവങ്ങളെയോ, ആള്‍രൂപങ്ങളേയോ എനിക്ക് വിശ്വാസമില്ല, ജ്യോത്സ്യരെയും, തീരെ ഇല്ല. പക്ഷെ ഇവരെ ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു, കാരണം ഇവര്‍ എല്ലാം കാണുന്നവരാണ്, അറിയുന്നവരാണ്. ഒരു മനുഷ്യന്റെ കണ്ണ് എത്താതതിനെക്കാള്‍ വിസ്തൃതിയില്‍ പരന്നു കിടക്കുന്ന ഈ ഭൂമിയുടെ അങ്ങേത്തലക്കല്‍ മുതല്‍ ഇങ്ങേതലക്കല്‍ വരെയുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ ഇവര്‍ക്ക് കാണാം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ എനിക്ക് അവരോടു തെല്ലൊരു അസൂയയും തോന്നിയിരിന്നു.

അവരില്‍ ഒന്ന് ആക്കുവാന്‍ ഞാന്‍ ആഗ്രഹിചിരിന്നു, എങ്കില്‍ ഏതാ മനോഹരമായിരിക്കും ജീവിതം? ഭൂമിയിലെ കാഴ്ചകള്‍ മുഴുവന്‍ കാണാം, മനുഷ്യന്‍ കണ്ടതും കാണാത്തതും. എനിക്കും പറക്കാം, ഇഷ്ടമുള്ളപ്പോള്‍ രൂപം മാറാം, മഴയായി പൊഴിയാം, അതിര്‍വരമ്പുകളില്ലാത്ത രാജ്യത്തിന്‍റെ ഉടമയായി വാഴാം. ഇഷ്ടമില്ലാത്തത് കാണുമ്പോള്‍ കൊടുംകാറ്റിനോടാജ്ഞാപിക്കാം, ഇടിമിന്നലയച്ചു താക്കീത് കൊടുക്കാം. ഞാന്‍...ഒരു മേഘമായി ജനിച്ചുവെങ്കില്‍... മേഘനാഥനായി ജനിച്ചുവെങ്കില്‍..

AFTER LIFE, Re-Births ‘n My Crazy Doubts

*
Definition - “The afterlife is the belief that a part of, or essence of, an individual which carries with it and confers personal identity survives the death of the body of this world and this lifetime, by natural or supernatural means.”

Ancient Egyptians believed in afterlife... they, the dead would go to ‘Aaru’ or some place after they die, and they had to live there happily ever after... that is, until they are called upon by spme great priest by reading some Egyptian LOTR. So the people put lots of stuffs – food, jewellery n all for the souls so they can settle into their afterlife smoothly. TUT. TUT. TUT. These Egyptians are Crazy!

Greeks are even funnier. They have this categories for different people. They had to take a boat service through River Styx to reach the Underworld [not that Dawood’s territory, but the place they went after death] for their final judgement...Not that easy folks, they had to pay Capt’n Charon for the ride. So the dead soul’s family had to put nickels under the tongue of the dead body. And then- the trial by the triumvirs. Good people gets a PR [Permanent Residence] in ‘Elysium’ [No, not that volcanic mountain in planet Mars] – this one’s like Utopia in Hawaii Islands. Stay there enjoying afterlife alone, ‘cause not many gets through the recruitment process, n so far to my knowledge only one guy has made it in these many million years. Tough! Huh? Yea the Greeks always loved challenges. Good, Bad n Ugly [yea, all in one] people get to stand in fields of Asphodel for rest of their afterlife [No, You are NOT allowed to Sit] just stand there..[No, You are NOT allowed to Move!] Chaotic Evils are dumped in Tartarus [something similar to Dead sea filled with Coal Tar].

The wild Norse men believed that they would go to heaven [Hall of Valhalla] if they die fighting n spilling blood n killing enemies... Hel for good for nothing people n Niflhel [something like Tartarus again] for the worst

The idea of reincarnation is accepted by a few Muslim sects, Sh'ia for example. Most Christians believe in a single life. Then Heaven for the good, through Purgatory to Heaven [for not so bad people] n Hell for the sinners.

“In Hinduism the soul (atman) is immortal while the body is subject to birth and death. Worn-out garments are shed by the body; Worn-out bodies are shed by the dweller within the body. New bodies are donned by the dweller, like garments.”

“After attaining Me the great souls do not incur rebirth, the impermanent home of misery, because they have attained the highest perfection.”
 Bhagavad Gita

It is said that one has to take rebirths again and again until his soul is cleared of all sins! Once a person/soul is relieved from the cycle of rebirths, the soul joins the God. It’s also said that the souls are not subject to birth and death [like energy – neither created nor destroyed, only transferred from one body to another]. So it’s at this point that I start doubting this whole setup...

Do they [souls] have to go to Hell [Naraka] to take punishment before the next rebirth, or do they go to Heaven [Swaraga] for a short holiday before they find another body?

With no birth n death for a soul, n supposing there are as many souls as there is, and considering that some souls might have joined in a holy communion with God... How in the bloody Hell is the population ever rising exponentially?



P.S - I m a Hindu, still believe in Hinduism n all the Gods including Sachin Ramesh Tendulkar !

നിനച്ചിരിക്കാതെ = ninachirikkathe

( ഒരു ചെറു കവിത )

നിനച്ചിരിക്കാതെ കടന്നു വന്നൊരാ -
കാര്‍മേഘത്തെ പോലെ ,
മഴ തന്നു കുളിര്‍ തന്നു ,
നിനച്ചിരിക്കാതെ കടന്നു പൊയ്..

ഒടുവില്‍ ഒരു മഴത്തുള്ളിക്കായ്‌
കാത്തിരുന്ന വേഴാംബലോ
വീണ്ടും തനിച്ചായി.

വെള്ളപ്പൂക്കള്‍ ... (കര്‍ണ്ണഭാരം ) [vella pookkal]

വെളുപ്പ്‌, അതെ ആ പൂക്കള്‍ക്കെന്നും  വെളുപ്പ്‌ നിറം ആയിരുന്നു. എന്നെ കാണുവാനെന്ന പോലെ, എനിക്ക് കാണുവാന്‍ എന്നപോലെ, അവ എന്നും വിരിഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു. എനിക്ക് ആ പൂക്കളോട് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരിഷ്ടം എപ്പോഴോ തോന്നി തുടങ്ങി. ആ പൂക്കള്‍ എപ്പോഴും എന്‍റെ മനസ്സില്‍ തൂവെള്ളയണിഞ്ഞ അവളുടെ രൂപം നിറക്കുമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ആയിരിക്കണം എനിക്ക് ആ പൂക്കളോട് ഒരിഷ്ടം തോന്നിയതും.

തൂവെള്ള അണിഞ്ഞ അവള്‍ എനിക്ക് എന്നും ഒരു മാലാഖയെപ്പോലെ ആയിരുന്നു. ആ മാലാഖയോട് ആദ്യം ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിക്ക് തോന്നുന്ന ഒരു കമ്പം, അതായിരുന്നു, അത് പിന്നെ വളര്‍ന്ന്‍ പ്രണയമായി മാറുകയും ചെയ്തു. എന്നെനും എന്‍റെ മനസ്സിലേക്ക് ആ മാലകയുടെ മുഖബിംബം കൊണ്ട് വന്നിരുന്നത്‌ ആ വെള്ള പൂക്കള്‍ ആയിരുന്നു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ആണ് എനിക്ക് ആ ആഗ്രഹം ഉണ്ടായത്, എനിക്കും വേണം ആ വെള്ള പൂക്കള്‍, എന്നെങ്ങിലും ആ മാലാഖ എന്റേത് മാത്രം ആകുന്ന നിമിഷം, ആ പൂക്കള്‍ കൊണ്ട് ഞാന്‍ അവളെ പുഷ്പവൃഷ്ടി നടത്തും എന്നും ഞാന്‍ മനക്കോട്ട കെട്ടിയിരിന്നു. ആ വെള്ളപ്പൂക്കള്‍ തരുന്ന വീടിന്‍റെ ഉടമസ്ഥനോട് എനിക്ക് അസൂയ തോന്നിയിരിന്നു, എന്നെന്നും നൂറു കണക്കിന് വെള്ളപ്പൂക്കള്‍ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന ആ മുറ്റത്തുകൂടി നടക്കാന്‍ ഭാഗ്യമുള്ള ഉദ്യാനപാലകന്‍ ആകുവാന്‍ ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം ഞാന്‍ അതില്‍ നിന്നൊരു പൂവ് ഇറുത്തു. നല്ല ഭംഗിയുള്ള ഒരു പൂവ്. ആ പൂവ് ഞാന്‍ കൊണ്ട് എന്‍റെ വീട്ടില്‍ സൂക്ഷിച്ചു വച്ചു. അന്നത്തെ ആ ദിവസത്തിനു ശേഷം ഞാന്‍ എന്നും ആ വീടിന്‍റെ മുന്നിലുള്ള വഴിയില്‍ക്കൂടെയാക്കി യാത്ര.

ഓരോ ദിവസവും വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങി വരുന്ന എന്‍റെ കയ്യില്‍ ഒരു വെള്ള പൂവ് കാണും. ഇക്കാര്യം എന്‍റെ അമ്മയുടെ ശ്രദ്ധയില്‍പ്പെട്ടത് ഏതാനും ആഴ്ചകള്‍ കഴിഞ്ഞ ശേഷം മാത്രമാണ്. അമ്മ എന്നെ വിളിച്ചു നിര്‍ത്തി ചോദിച്ചു "എന്താ ഇത്, കുറച്ചു ദിവസമായി കാണുകയാണല്ലോ, ഓരോ ദിവസവും ഓരോ വെള്ളപ്പൂവ് കൊണ്ടുവക്കുന്നു, അടുത്ത ദിവസം അത് വാടുന്നതിനു മുമ്പുതന്നെ അടുത്ത വെള്ള പൂവുമായി.. ഇത് ഇതു ചെടിയുടെ പൂവാണ്? ഇതിനു മുമ്പേ ഇങ്ങനെയൊരു പോവു കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ.." എന്നിങ്ങനെ നീണ്ടു ചോദ്യങ്ങള്‍...

പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു ഉത്തരവും കൊടുക്കാന്‍ എനിക്കില്ലയിര്നു, പൂക്കള്‍ ഇഷ്ടമായിരുന്നെങ്ങിലും ഉദ്യാനപരിപാലനത്തില്‍ തീരെ കമ്പം ഇല്ലായിരുന്ന എനിക്ക് ഏത് ചെടിയെന്നോ ഏത് പൂവെന്നോ പറയാന്‍ അറിയില്ലായിരുന്നു. "വഴിയില്‍ കണ്ട ഒരു ചെടിയില്‍ നിന്നൊരു പൂവ്, ഇഷ്ടമായതുകൊണ്ട് എല്ലാ ദിവസവും കൊണ്ടുവരുന്നു" എന്ന് മാത്രം ഉത്തരം പറഞ്ഞു ഞാന്‍ ഈ ഏര്‍പ്പാട് തുടര്‍ന്നുപോന്നു.

കാലങ്ങള്‍ പലതു കടന്നു പോയി. ഒടുവില്‍ വേനല്‍ക്കാലം എത്തി. എന്‍റെ പതിവ് പൂവിറുക്കലിനായി ആ വഴിയിലൂടെ നടന്നു തുടങ്ങി. ദൂരെ നിന്നെ കണ്ടു, എങ്കിലും എനിക്ക് ബോധ്യമായില്ല, എന്നും വെള്ളവിരിച്ചു നിന്ന ആ പൂച്ചെടിയില്‍ ഇന്ന് ഒറ്റ പൂക്കള്‍ ഇല്ല. അടുത്ത് ചെന്ന് നോക്കി, അതെ എല്ലാം വേനല്‍ ചൂടിന്‍റെ ആഘാതത്തില്‍ പട്ടുപോയിരിക്കുന്നു. എന്‍റെ പ്രതീക്ഷകള്‍ക്ക് ശക്തിയേകിയിരുന്ന ഏക വസ്തു ആ വെള്ളപ്പൂക്കള്‍ ആയിരുന്നു. ഇന്ന് അതും പോയിരിക്കുന്നു. എന്‍റെ പ്രതീക്ഷകള്‍ അസ്തമിച്ചിരിക്കുന്നു. ആ മാലാഖയെ എന്നില്‍ നിന്നും തട്ടിയകറ്റിയത് പോലെ ആ പൂക്കളെയും എന്നില്‍ നിന്നും, എന്‍റെ പ്രതീക്ഷകളില്‍ നിന്നും പറിച്ചെറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു! കാലം. വിധി. ദൈവം.




(കര്‍ണ്ണഭാരം)